Feryadımı duyuyor musun, Marian?

    1980'li yılların post-punk modasının bir meyvesi olan First and Last and Always albümünün içindeki en nadide parça bu yazımın konusu. Marian. 

    1985 yılında çıkan bu albüm genel anlamda diğer The Sisters of Mercy albümlerine nazaran daha karanlık ve gotik bir atmosfere sahiptir. Özellikle grubun solisti Andrew Eldritch'in o boğuk sesiyle Marian'a yalvarmaları, iç çekişleri, vaveylaları bu şarkıyı eşsiz kılıyor. Engin bir denizin ortasında batmaktayken, o deryayı bir matemhane ittihaz edinip ümitsiz yakarışlarla sayıklıyor Marian'ın adını. 

    Evet, bugün bir şarkının mütalaasını yapmak niyetindeyim. 

Sözleriyle başlayalım:

                                                    In a sea of faces, in a sea of doubt                                                   

                         In this cruel place your voice above the maelstrom                    

            In the wake of this ship of fools I'm falling further down   

         If you can see me, Marian, reach out and take me home

I hear you calling Marian

Across the water, across the wave

I hear you calling Marian

Can you hear me calling you to

Save me, save me, save me from the grave

Marian

Marian, there's a weight above me

And the pressure is all too strong

To breathe deep

Breathe long and hard

To take the water down and go to sleep

To sink still further

Beneath the fatal wave

Marian I think I'm drowning

This sea is killing me

I hear you calling Marian

Across the water, across the wave

I hear you calling Marian

Can you hear me calling you to

Save me, save me, save me from the grave

Was ich kann und was ich könnte

Weiß ich gar nicht mehr

Gib mir wieder etwas schönes

Zieh mich aus dem Meer

Ich höre dich rufen Marian

Kannst du mich schreien hören

Ich bin hier allein

Ich höre dich rufen Marian

Ohne deine Hilfe, verliere ich mich in diesem Ort

I hear you calling Marian

Across the water, across the wave

I hear you calling Marian

Can you hear me calling you to

Save me, save me, save me from the grave

Marian, Marian, Marian,

Marian, Marian,

Marian, Marian, Marian,

Marian, Marian,

Marian,

Marian.

Yüzler denizinde, şüpheler denizinde,

Girdabın üzerinde sesin, bu acımasız yerde,

Daha da derine düşüyorum bu aptallar gemisinin peşinde

Beni görüyorsan Marian, yetiş ve götür beni eve.

Seslenişini duyuyorum, Marian

Suyun ötesinden, dalgaların ötesinden

Benim de sana seslenişimi duyuyor musun

"Kurtar, kurtar, kurtar beni mezardan"

Marian, bir yük var üzerimde basıncı çok ağır

Derin bir solukla

Uzun ve güç nefes almak,

Suyu içine çekip uykuya dalmak için 

Ölümcül dalganın altında daha da derine batmak için. 

Marian sanırım boğuluyorum

Bu deniz beni öldürüyor. 

Seslenişini duyuyorum, Marian

Suyun ötesinden, dalgaların ötesinden

Benim de sana seslenişimi duyuyor musun

"Kurtar, kurtar, kurtar beni mezardan"

Ne yapabilirim ve ne yapabilirdim?

Artık bilmiyorum

Bana güzel bir şey ver yeniden

Çek beni bu denizden

Seslenişini duyuyorum Marian

Feryadımı duyuyor musun?

Burada yalnızım.

Seslenişini duyuyorum Marian

Yardımın olmadan burada kaybolmuşum.

Seslenişini duyuyorum, Marian

Suyun ötesinden, dalgaların ötesinden

Benim de sana seslenişimi duyuyor musun

"Kurtar, kurtar, kurtar beni mezardan"

Marian, Marian, Marian,

Marian, Marian,

Marian, Marian, Marian,

Marian, Marian,

Marian,

Marian.

    Deniz metaforuyla başlayalım;  yüzler denizinde, şüpheler denizinde boğulmak üzere bir biçareyiz. Her yüz kendi maskesi altından bize bakmakta ve bizi çevreleyen bu merhametsiz kuşku denizinde batıyoruz. Anafora düşeceğiz de, Marian'ın sesini duyunca hafif bir umut esintisi teskin ediyor kalbimizi. Batmakla direnmek arasında bocalarken ona mezardan kurtulmak için yalvarmaya, sesimizi duyurmaya çalışıyoruz, heyhat, biz onu duyarken o bizi işitiyor mu muamma.  

        Sonra Almanca kısım geliyor, dilin fonetiği sebebiyle gerçekten boğulan adam hissiyatını iliklerinize kadar yaşıyorsunuz. Bence şarkının en vurucu kısmı olan, "Ich bin hier allein" dediği yerdeki iç çekişleri, çaresiz ağlamaklı hali ve ses tonu sizi gerçekten denizin derinliklerine sürüklüyor ve o yetîmane yakarışların ve nidaların altında ezilmekten başka seçeneğimiz yok gibi görünüyor.

    Ardından dakikalarca adını sayıklıyoruz Marian'ın. Dalgalarla boğuşuyoruz, ruhumuzun derinliklerinden kopup gelen bir haykırışla yırtıyoruz yüreğimizin perdesini. Nefesimiz tükenene ve ölümcül dalgalara yenik düşene kadar başımızı suyun üstünde tutmaya çalışıyoruz. Sürükleniyoruz gecenin muğlak kıyılarına ve beyhude bakıyoruz zifiri semaya, bir umut yıldızı aramaya. En sonunda biçare bir şekilde bırakıyoruz kendimizi zira kimse duymuyor bizi. 

    Ne zaman bu şarkıyı dinlesem, her seferinde tarifi namümkün duygulara gark oluyorum. Marian'ı keşfettiğimde 18 yaşındaydım ve bugün 25'e de bunu dinleyerek giriyorum. Beni yıllarca bıktırmayan, eskidikçe değeri artan, sahip olduğum tek şarkı bu. Evet sahip olduğum diyorum çünkü artık benden bir parça oldu, parça değil benimle bir bütün oldu. Daha ilk duyduğum anda yüreğimi alevlendirmişti, işte o an anlamıştım, benim şarkım buydu. 

    Marian gerçekten zamanlar ötesinde bir eser. Bilhassa solistin sesi ona bu güzel duyguları hamlediyor, benim bu adamın sesine duyduğum hayranlığı anlatmaya her türlü çabam yetersiz kalır.  

  İnsanın hayat yolculuğundaki tekamülü sürecinde geçtiği merhalelerde hep bir dibe batma anı vardır ve bu şarkı o noktada insanlığın ortak bir duygusunun özetidir bence. Bu şarkıyı dinleyip hislenmek için dibe batmış olmaya da gerek yoktur, o latif duygulara talip olmak kafidir, gerisini kendisi hallediyor.